شیوا

شیوا شانزده سالش هست واز چهار سالگی با مادرش زندگی میکند و تنها چیزی که او را به خود مشغول میدارد درسهایش میباشد و به همین خاطر همیشه شاگرد ممتاز مدرسه بوده ومیباشد و مادرش هر روز قبل از رفتن به سر کار به او سفارش میکند که تو تنها یادگار من از زندگی مشترکم هستی و تمام زندگی من تو هستی پس لطفا بعد از کلاس مستقیم به خونه بیا که من از دلشوره نیمه جان نشوم و شیوا هرروز با تبسمی زیبا بر لبانش سرش را به عنوان تایید تکان میداد و به سوی مدرسه روان میشد

بین خانه و مدرسه راهی طولانی نبود اما قسمتی از راه را باید از راهی میگذشت که یکطرفش رودخانه ای خشک بود و طرف دیگرش انبوهی درخت بود و تقریبا از زمانی که خودش را شناخته در کنار این راه در بین درختان مردی با موهای ژولیده و کثیف که به نظر میاید گریس به آنها مالیده و ریشی بلند و لباسهایی ژنده زندگی میکند و مواقع بارانی خودش را زیر پل نیمه خراب پنهان میکند اما همیشه با چشمانش شیوا را که دختری زیبا و دلربا میباشد را دنبال میکند و گاهی هم کمی از راه را دورا دور به دنبال او قدم میزند و این کار کمی شیوا را میرنجاند و هر دفعه که به مادرش این موضوع را میگوید مادرش بی دغدغه میگوید دخترم نترس چون خودت متوجه شدی که الان تقریبا بیش از ده سال هست که او اینجا زندگی میکند ولی تا الان به کسی آزاری نرسانده اما این جواب شیوا را آروم نمیکند ولی طبق همیشگی به جوابهای مادرش عکس العمل منفی نشون نمیده و ناآرومیش را از دید مادر پنهان میکند که مادر اذیت نشود

شیوا بزرگ شده با اندامی زیبا و چشمانی دلربا و لبهایی بوسیدنی و راه رفتنی که کمی عشوه گرانه میباشد وهر مردی را به هوس وامیدارد که او را در آغوش خویش بگیرد و حتی چندین خواستگار داشته که مادرش جواب رد داده است چون دوست دارد دخترش درسهایش را ادامه دهد چون به گفته اطرافیان پدرش دکتر بوده و یکی از بهترین استادهای دانشگاه تهران ولی شیوا نمیتونه اورا به یاد بیاره و فقط تنها چیزی که از او به یاد میاره هدیه چهارسالگیش هست که یک عروسک میباشد و با تمام اینکه کهنه شده و یکی از دستهاش هم گم شده هنوزدوستش داره و هراز گاهی با اون درددل میکند و به اون قصه این غریبه مزاحم را تعریف میکند و خیلی دلش میخواهد که پدر داشت تا هر روز همراه او به مدرسه میرفت و برمیگشت که او دیگر نترسد و مادرش هم مجبور نباشد هر روز سر کار بره و اینکه شیوا هم میتونست گاهی خودشو واسه باباش لوس کنه تا باباش بغلش کنه و روی شکمش با دهنش صدا درآورد و قلقلکش دهد تا بجای اشکهای دلتنگی چشمهایش از خنده پراز اشک شود و اینکه توی مدرسه مثل بقیه بچه ها بتونه از پدرش و خاطراتش تعریف کنه و دیگران هم بدونن که اویتیم نیست و دیگه به چشم یتیم و با ترحم با او برخورد نکنن اما خوب سرنوشتش این بوده و نمیتونه از این سرنوشت و این مرد مزاحم خلاصی پیدا کنه

آخرای پاییز هست و هوا کمی سرد شده و هرجایی که آبی بوده یخ زده و روزها را تاریکی زودتر از گذشته درسایه خود میگیرد و شیوا توی پاییز و زمستان که از این راه میگذرد هراس بیشتری از این غریبه دارد چون در این مواقع او تقریبا از اول راه تا آخره راه بدنبال شیوا میلگند و شیوا از هراسی که دارد گاهی نفسهای او را از زیره مغنع و مانتو و پالتوش روی پوست خودش احساس میکند و دلش میخواهد که پدرش و یا مادرش الان بودند تا او خودش را در آغوش آنها پنهان میکرد و از این نگاه و این نفسها خلاصی پیدا میکرد و گاهی هم این راه که تقریبا پنجاه قدم هست برایش پنجاه کیلومتر میشود و وقتی به طرف خانه میدود انگاری تمام شدنی نیست و وقتی که نفس نفس زنان به خونه میرسد به مادرش میگوید اما مادرش با همان آرامی همیشگی میگوید بیخودی فکرهای عجیب و غریب نکن وگرنه خیالاتی میشی چون هرسال همین چیزها را میگی و خودتم میدونی که او هیچوقت به تو کاری نداشته اما شیوا نگران هست زیرا او دیگر آن دختربچه گذشته نیست بلکه میوه ای است که رسیده شده و آماده چیدن هست اما باز به خاطر مادر مخالفتی با مادرش نمیکند ولی خودش را در آغوش مادر رها میکند تا کمی آرام شود

امروز کمی هوا تاریکتر هست چون آسمان ابریست و شیوا دلشوره خاصی دارد و احساس میکند که برایش اتفاق بدی رخ خواهد داد به همین خاطر از مدرسه تا خونه را تصمیم میگیرد بدود و هرچه به این راه نزدیکتر میشود قلبش تندتر میطپد و قدمهایش بلندتر میشوند اما با خودش فکر میکند پس خونه کجاست؟ چرا راه امروز اینقده طولانی شده هست؟ و آرزو میکند که این مرد را امروز نبیند و اصلا ایکاش میتونست از بالای این راه و این غریبه بپرد!!! اما واقعیت این بود که امروز آن مرد سر راهش نبود پس فکر کرد تا پیدایش نشده باید راه را طی کنم و سریعتر دوید که یکهو در میانه های راه مرد از لای درختها بیرون آمد و شیوا از وحشت جیغی زد و قبل از اینکه چیزی بگوید لغزید و به رودخونه افتاد و تنها چیزی که در آخرین لحظه بیهوشی و در تاریکی شب به نظرش میآید چشمان و صورت کثیف مرد هست و دستانش که شیوا را در آغوش میکشد

وقتی بعداز چندروز از بیمارستان به خانه آمد با تمام دردی که دارد دلش میخواهد بداند آن غریبه که نجاتش داده بود کجاست؟؟؟ به همین خاطر به لای درختها میرود تا اورا بغل کند و تشکر کند اما او نبود و حتی کارتونهایی که او زیر پل لابلای آنها میخوابید هم نبودند و از همه غریبتر این بود که شیوا اکنون احساس ترس بیشتری داشت چون غریبه رفته بود به همین خاطر به طرف گیشه مش حسن رفت تا از حال غریبه جویا شود اما وقتی به آنحا رسید با دیدن تیتر و عکس توی روزنامه " یکی از استادان ضد انقلاب دانشگاه تهران بعد از دوازده سال در بیمارستان دستگیر شد " از حال میرود

از تمامی کسانی که اسمشان شیوا هست به خاطر شباهت اسمی معذرت میخواهم